Zaman döngüsü filmleri

Zaman döngüsü derken elbette bunun neyle ilgili olduğunu biliyorsunuzdur: Genellikle şaşkın olan biri, döngüyü sonlandırmanın ve bu arada daha iyi bir insan olmanın bir yolunu bulana kadar kendini aynı günü tekrar tekrar tekrar ederken bulur. Büyük çoğunluğunun esinlendiği şablonu olan ‘Groundhog Day’de görmüş olabilirsiniz, ancak size kesinlikle tanıdık geliyor çünkü Bill Murray’in başarısının yılı olan 1993’ten bugüne kadar pek çok kişi tarafından kullanıldı.

Bu tür hikayelerde bu kadar özel olan ne? Bu, bir dereceye kadar, gerçekleştirmeleri ucuzdur veya teoridedirler: sınırlı setleriniz ve oyuncu kadrosuna sahipsiniz ve büyük övünmeler olsa bile, kısa sürede birkaç sahne kaydedilebilir. Zamanla çekim programını hazırlayan yönetmen yardımcısı kartları nasıl yerleştireceğini iyi bilir.

Bunlar ekstra özeni hak eden hikayeler. Senaryoya, yönetmenliğe, fotoğrafa, sese ve sanata özen gösterilmezse film de kaçınılmaz olarak baş kahramanlarıyla aynı sıkıntıya düşecektir. Komut dosyası veya post prodüksiyon ekibi, kayıt hatalarına karşı tetikte olmalı ve dinamik düzenlemeyi sağlamalıdır.

Bizi cezbediyorlarsa, bunun nedeni baş kahramanları gibi hissetmemizdir: Birbirine çok benzeyen günler ve yıllar içinde kapana kısılmış durumdayız. Gerçek şu ki, yaklaşım yeterince popülerlik kazanıyor ve diğer filmler kendi öncülüne göre yapılıyor, bu yüzden orijinal film bir alt türün açılışı oluyor.

The Map of Tiny Perfect Things

Tipik liseden ve tipik Amerikan banliyölerinden ev, garaj ve bahçeden iki genç adam, bir zaman döngüsünde sıkışıp kaldıklarını keşfederler. Neden birinin döngüden dışarı çıkmak istediğini ve diğerinin neden istemediğini hayal edemezsiniz. Bu arada, ‘Küçük Ama Mükemmel Şeylerin Haritası’ Lev Grossman’ın bir hikayesi. Döngünün açıklaması ve çıkış yolu, bazı argümanların açıklama olmadan daha iyi olduğunu, tatmin edici bir bitiş çizgisinin yeterli olduğunu gösteriyor.

Happy Death Day

Bu kurguların doğası gereği kronik bir ölüm korkusu vardır: bir düşünün, ölümden kaçmanın yaşlanmaktan kaçınmaktan veya herhangi bir intihar girişimini, cinayeti veya ölümcül kazayı tersine çevirmekten daha iyi bir yolu var mı? Bu yüzden Scott Lobdell (en çok satan çizgi roman yazarı) tarafından yazılan bu hikaye çok iyi görünüyor: burada, kahraman uğursuz bir karakter tarafından tekrar tekrar öldürülüyor bebek maskesi ile. Neden? Niye? Sürpriz ve şüphe burada yatıyor, ya döngüden ayrıldıktan hemen sonra ölürse?

The Fare

Aynı şekilde, bu alt tür, alegorik bir değerle yüklüdür; bu, 10.000 yıl içinde dilimizi anlayabilecek varlıklar varsa (ve onlar belki de gömülü radyoaktif kalıntıların ne olduğunu bilemeyecekler), geleceğin arkeologları bizim türdeşlerimize bu kurguları öğrettiğimizi düşünecekler. Ve bir sebepleri var, değil mi? ‘The Fare’, aralarında çok fazla kimya olan iki oyuncu, bir taksi, sahte bir arka plan ve saatte 4 avroya biraz CGI ile inşa edilmiş bir aşk hikayesinde, riskleri artırıyor ve doğrudan mitolojiden çekiyor. Ne kadar az bilirseniz o kadar iyi: sadece tadını çıkarın.

Long Story Short

Döngünün temeli, aynı günü tekrar tekrar tekrar etmektir, ama… ya aynı günü… yıllar boyunca tekrarlarsanız? Rafe Spall’ın bir oyun olarak ortaya çıkması zaman alan bu resitali, oyunun öncülünü değiştiriyor. Tamam, evet, bu hikaye döngülerle ilgili değil. İnanılmaz gibi görünse de, meta sendromundan, yani bir başkasına dayanan bir kurgu, anlatacak çok şeyi olmadığı için borcunu sürekli olarak kabul ettiğinde ve gerçekte, dikkatinizi çekmek için çaresiz kaldığında, kaçınmayı başarır.

Boss Level

Joe Carnahan’ı ve kariyerinin ilk yarısının filmlerinin o tuhaf anlatım tarzını seviyorum. İzleyici olarak çözdüğünüz bir bulmacayı çizen filmler… sona ulaşmak ve tahtanın alt üst olduğunu ortaya çıkarmak için. Bu kısım aynı zamanda, en büyük ifadesi ‘Boss Level’ olan, giderek çılgın bir aksiyon zevki ile karakterize edildi: yinelenen şakanın bir tokat ya da kayma değil, patlayan bir apartman dairesi ya da vurulma olduğu bir film. Dikkatli bir koreografi beklemeyin, daha ziyade çizgi filmlerin ani şiddeti (veya ‘Shoot Em’Up’) ve burada bir kez daha odadaki en sert adam olan Frank Grillo’nun inanılmaz karizması (en azından Mel Gibson görünene kadar) ama aynı zamanda en komik olanı.

See you Yesterday

Bu alt türün bir başka özelliği de, olaylar tekrarlansa da, kahramanın onları değiştirme kapasitesine sahip olması ve birkaç istisna dışında statükonun nasıl korunduğu… ama değişen başkahramandır. Öte yandan, düşman genellikle zamandır, daha doğrusu onun eksikliğidir. Çok kötü tanıtılan film (bazı fotoğraflarda köksüz bir gençlik fantezisi gibi görünüyor), her iki kavramı da alt üst ediyor. Ya kötü adam zaman değil de toplumumuz, statüko ise? Aynı günü tekrar ederek bir şeyi değiştirmek mümkün mü… yoksa onu engelleyen tarifsiz bir şey mi var?

Palm Springs

‘Palm Springs’de, zaman döngüsünde kilitli kalan iki kişi tanışır. Mesele şu ki, biri dışarı çıkmak istemiyor, diğeri ise defalarca davet edildikleri aynı düğünü, bir tür sonsuz tatilde yaşamayı tercih ediyor. Dikkatli olun, bu sadece aptalca şakalar içeren bir komedi değil (ki var ve iyi olanları var), aynı zamanda göründüğünden daha fazla kırıntıya sahip, sorumluluk, zamanın geçişi ve ilerleme ihtiyacı üzerine düşüncelerle dolu bir karakter çalışması.

The Incredible Shrinking Wknd

Aynı günü tekrar tekrar tekrarladığında, sadece olgunlaşmamış olmanın artık kendisini pek önemsemeyen arkadaşlarıyla daha samimi bir ilişki kurmasını engellemediğini, aynı zamanda davranışlarının kendisine ve başkalarına zarar verdiğini de keşfeder. Kare her tekrarda küçülüyor, bu da kahramanı hapsediyor ve izleyici olarak klostrofobiye neden oluyor.

A Day

Sonunda, toplumunun en karanlık kısımlarına her zaman özen gösteren, her zaman sağlam gerilim filmlerinden oluşan bir akışı damıtmış olan Güney Kore’ye seyahat ediyoruz. Hadi ama, ‘Parazit’ bir günün çiçeği değil, sürekli bir hasatın ve onlarca yıllık bir geleneğin parçası. Başroldeki Kim Joon Young (Kim Myung Min), hayatını kurtarmak için ezildiği günü tekrarlarken görülen bir başka dikkatsiz kız babasıdır. Sorunun dikkatsiz bir sürücünün veya bakmadan yoldan geçen bir kızın ötesine geçtiğini pek az hayal ediyor ve izleyici de düşünmüyor.